Terapia integracji sensorycznej

Integracja sensoryczna to złożony proces neurologiczny, w którym informacje zawarte w bodźcach sensorycznych są rejestrowane, przewodzone i opracowywane tak aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu. Leży u podstawy prawidłowego funkcjonowania w wielu obszarach min: ruchu, postawy, koordynacji, emocji, percepcji, uwagi czy procesów uczenia się. Polega na prawidłowym rozpoznaniu, zintegrowaniu w jedną całość i zapamiętaniu docierających do systemu nerwowego informacji sensorycznych. Według J. Ayers twórczyni teorii integracji sansorycznej głównym  zadaniem terapii SI jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych w głównie, proprioceptywnych (czucie głębokie), przedsionkowych (ruch) i dotykowych w taki sposób, że dziecko będzie spontanicznie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integrację tych bodźców. Podczas terapii kształtują się połączenia synaptyczne w ośrodkowym układzie nerwowym poprzez relacje zachodzące pomiędzy procesami sensorycznymi a ruchem. Im więcej połączeń synaptycznych pomiędzy neuronami tym sprawniej przebiega proces przetwarzania informacji sensorycznych.  

Terapia SI ma postać „zabawy” , w której dziecko ma poczucie, że kreuje zajęcia wraz z terapeutą. Co zwiększa atrakcyjność i buduje poczucie sprawstwa i sukcesu.   Terapia nie uczy dzieci konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe będące podstawą tych umiejętności. Konsekwencją poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego są nowe umiejętności. Terapeuta kieruje zachowaniem dziecka, tak aby stawiane wymagania były wyzwaniem co zmusza układ nerwowy do adaptacji i tworzenia nowych reakcji adaptacyjnych. Terapia SI nie jest zaplanowanym programem konkretnych ćwiczeń. Terapeuta nieustannie podąża za zachowaniem, nastrojem i aktualną formą dziecka.

  W mniej naukowych słowach mogę państwa zapewnić, że terapia SI w odbiorze dzieci to świetna zabawa dzięki której „nakarmią” swój układ nerwowy by móc sprostać nowym wyzwaniom. Uprzedzam, że mogą nastąpić pewne komplikacje. Wasze skarby najczęściej nie chcą wychodzić z moich zajęć, 50 minut to dla nich zdecydowanie za mało.